چگونه سه بعدي مي بينيم؟   

 

 

م. وحيد- 3D مخفف کلمه 3Dimensial به معناي يک شي سه بعدي است. چيزي که عرض ارتفاع و طول (عمق) داشته باشد. محيط فيزيکي اطراف ما، يک محيط سه بعدي است. در واقع ما هر روز در يک محيط سه بعدي در حرکت هستيم. اما مغز انسان چطور قادر به درک محيط سه بعدي اطراف خود مي باشد؟ همان طور که مي دانيم چشم هاي هر انسان در حدود 5.6 سانتيمتر از يکديگر فاصله دارند، بنابراين به محيط اطراف از دو زاويه افق کمي متفاوت نگاه مي کنند. همان طور که ما به اطراف نگاه مي کنيم، شبکيه هر چشم تصويري دو بعدي از محيط اطراف ضبط و براي مغز ارسال مي کند. مغز اين دو تصوير دو بعدي را طي فرآيندي ادغام و محيط اطراف را به شکل سه بعدي درک مي کند. بنابراين انسان داراي قابليت تشخيص عمق (depth perception) مي شود. قابليتي که به ما اجازه مي دهد اجسام دور را از اجسام نزديک تشخيص دهيم و به راحتي درباره فواصل اشيا قضاوت کنيم. انسان به دليل داشتن قابليت دوربين دو چشمي (binocular vision)، محيط اطراف خود را سه بعدي مي بيند. اما جالب است بدانيد که افراد monocular vision، يعني کساني که تنها از ناحيه يک چشم بينا هستند نيز مي توانند محيط اطراف را به شکل سه بعدي درک کنند!
همان طور که مي دانيم يک تصوير دو بعدي، تنها داراي عرض و ارتفاع مي باشد و از نظر فني عمق ندارد. بنابراين در اين تصوير همه چيز با يک فاصله، از نگاه بيننده به نظر مي رسد. اما بيننده به طور ناخودآگاه و با استفاده از تکنيک هاي سه بعدي مغز، تصوير را به شکل سه بعدي درک مي کند. مهم ترين تکنيک هايي که مغز انسان براي درک دنيا به شکل سه بعدي از آنها استفاده مي کند، عبارتند از:

به ادامه مطلب مراجعه کنید.